The believer

Ακατάπαυστη εναλλαγή λεπτών, ανθρώπων, χώρων, μέσων, δυνατοτήτων, αδυναμιών, αδημονίας και αναδίπλωσης, τσαλακώνει κάθε χνάρι.

Λείπει πιο πολύ, αυτό που ποτέ δεν ήταν εκεί.

Κατάκοπη προσμονή. Επίμονη φυγή.

Οι στιγμές εισπράττουν νόημα από άβολες λέξεις που ανταλλάσσονται με αγνώστους σε διαδρόμους και θαλάμους, οι πράξεις ενεχυριάζονται προς κάλυψη εκτάκτων αναγκών ψυχικής ρευστότητας και οι δείκτες σκαμπανεβάζουν στρεβλώνοντας το καθετί.

Η ισχύς της εξίσωσης ανυπέρβλητη, διαβρώνει όλα τα πλάνα.

Δεν χρειάζεται να σου μιλώ, καταλαβαίνεις. Δεν πρέπει να απαιτώ, το ξέρω.

Ίσως να ξανάρθει η στιγμή, αυτή που πανταχού παρούσα, όλα τα φέρνει και όλα τα παίρνει.

Μπορεί να φταίει η σειρά των γεγονότων για τη θλίψη, τα βρωμερά δημόσια ιδρύματα για την κόπωση, η αγωνία για την αγωνία και η δύναμη σου για την αδυναμία σου.

Σ’ είπε κάποιος μια φορά φονιά και κατάντησες να γίνεις, ακούς τον εαυτό σου να σου λέει.

Oberon σε βλέπω που με βλέπεις, τι να σημαίνει τ’ άλογο που ονειρεύτηκα να καλπάζει δίχως χαλινάρι, μου θύμισε εσένα ξέρεις…

Κάνε κάτι για τον Ν. θυμήθηκε το βλέμμα σου σήμερα και με πόνεσε που με ρωτούσε.

Θέλω να το κλείσω δίχως φόβο το σημερινό γι’ αυτό θα το κλείσω με πίστη, that ‘s my job anyway ha ha…

Οι άγνωστοι

In a sentimental mood, John Coltrane Duke Ellington

Κάθομαι στο κάθισμα. Είμαι στο μετρο. Επιστρέφω από τη δουλειά. Κάθομαι στο κάθισμα δίπλα στο παράθυρο. Κοιτάζω μέσα και βλέπω το συρμό να στρέφει τον κορμό του σε κάθε διακλάδωση. Ζαλίζομαι.  Θέλω αέρα. Γυρίζω προς το παράθυρο και κοιτάζω έξω, βλέπω μόνο το σκοτάδι του τζαμιού, και πάνω του χαζεύω την αντανάκλαση όλων αυτών των ανθρώπων που κανέναν τους δεν γνωρίζω. Μεταφέρονται μαζί μου, κάπου. Σκέφτομαι αυτούς τους αγνώστους, τους πολλούς, που κάθε μέρα μαζί πάμε κάπου, περπατάμε πλάι πλάι, διασταυρωνόμαστε σε πεζοδρόμια και διαβάσεις, μα ποτέ δεν ξανασυναντιόμαστε. Σκέφτομαι τα πρόσωπα τους, που στιγμιαία αντιγράφονται στα μάτια μου και ξεγλιστράνε αμέσως απ’ το νου μου.

Και σπάνια έρχονται στιγμές που τα μάτια μου ξεγελιούνται και μες στο πλήθος των αγνώστων, νομίζω πως βλέπω ξανά κάποιον που γνώριζα παλιά, καλά, πολύ καλά. Και σ’ αυτό το ελάχιστο διάστημα πριν προλάβω να πω ‘όχι λάθος έκανες, κάποιος που μοιάζει είναι’, ξετυλίγεται μέσα μου το κόκκινο νήμα των όσων μοιράστηκα μαζί του και μπλέκεται πολύ και χάνω την αρχή του. Μα βλέπω την άκρη του καθαρά, κι αυτή, είναι μονάχα μια στιγμή, αυτή η στιγμή, που κοιταχτήκαμε κι αμέσως χαμηλώσαμε κι οι δυο το βλέμμα για πρώτη φορά, που μιλήσαμε και σωπάσαμε μαζί για τελευταία φορά και μετά δεν σμίξαμε ποτέ ξανά.

Και κάτι τέτοιες μέρες, οι άγνωστοι μου, φαίνονται αναρίθμητα πολλοί.

Και διακρίνω ανάμεσα τους σμήνη ατέλειωτα απραγματοποίητα ανταμώματα, που ίχνη δεν θ’ αφήσουν στο νου, στην καρδιά, στα μάτια, στα χέρια κανενός. Κι ύστερα κοιτώντας ξανά,  νομίζω πως βλέπω και χνάρια βαθιά, μπερδεμένα, από κοπάδια οργισμένα ανεπάντεχα σμιξίματα, που κρυσταλλικά σαν ν’ απολιθώθηκαν, σε μια μόνη, τόση δα, μικρή κι αναπόφευκτη στιγμή.

Σιωπή

Equinox, John Coltrane

Είναι κάποιες μέρες που επιβάλουν τη σιωπή, την παραίτηση της φλυαρίας , την απόλυση του νοητικού θορύβου. Κι έτσι έρχεται η επιβράδυνση, παλμική, κινητική και ψυχική. Και η  αντίσταση στην πλεονεξία της στιγμής, στην απληστία του να γεμίσεις το κενό με το τίποτα, είναι πιο σθεναρή. Ακόμη και η  χαμένη επιθυμία ίσως χρειάζεται ξεκούραση που και που, ώστε να δημιουργηθεί χώρος καινός και ικανός, να χωρέσει ξανά, την πάντα ίδια, πάντα διαφορετική, αλλαγή.

Good Bait

Ακούω μετά από καιρό Trane κι έρχεται πάλι στο νου μου η περίφημη αγιογραφία του, που κρατά το σαξόφωνο με τις φλόγες.

Σκέφτομαι την αγιοποίηση του από την Ορθόδοξη Αφρικανική εκκλησία και προσπαθώ να αναλογιστώ πως ‘μετρήθηκε’ η πνευματικότητα του έργου του

και η ‘ιερότητα’ της μουσικής του.

Με διακόπτει η πνοή του, που καθώς γλιστρά μέσα στο τενόρο και ‘γίνεται’ οι πρώτες νότες του Good bait,

κάνει τα πάντα να μοιάζουν αυτομάτως λιγότερο μάταια,

και βεβαιώνομαι για άλλη μια φορά για το απολύτως προσωπικό θαύμα που συντελείται μέσα μου κάθε φορά που ακούω αυτό  το κομμάτι.

A & J

Πόση ασφάλεια προσφέρει το οικείο, το συγγενές.

Πόσο πολύτιμο το αναλλοίωτο αίσθημα

της μουσικής  που κάνει τα κύτταρα σου να πολλαπλασιάζονται,

την όραση σου ν’ ανοίγει σε panoramic view,

τα βήματα σου ν’ ακουμπούν το πεζοδρόμιο

σαν χτυπήματα δακτύλων σε πλήκτρα.