Ακατάπαυστη εναλλαγή λεπτών, ανθρώπων, χώρων, μέσων, δυνατοτήτων, αδυναμιών, αδημονίας και αναδίπλωσης, τσαλακώνει κάθε χνάρι.
Λείπει πιο πολύ, αυτό που ποτέ δεν ήταν εκεί.
Κατάκοπη προσμονή. Επίμονη φυγή.
Οι στιγμές εισπράττουν νόημα από άβολες λέξεις που ανταλλάσσονται με αγνώστους σε διαδρόμους και θαλάμους, οι πράξεις ενεχυριάζονται προς κάλυψη εκτάκτων αναγκών ψυχικής ρευστότητας και οι δείκτες σκαμπανεβάζουν στρεβλώνοντας το καθετί.
Η ισχύς της εξίσωσης ανυπέρβλητη, διαβρώνει όλα τα πλάνα.
Δεν χρειάζεται να σου μιλώ, καταλαβαίνεις. Δεν πρέπει να απαιτώ, το ξέρω.
Ίσως να ξανάρθει η στιγμή, αυτή που πανταχού παρούσα, όλα τα φέρνει και όλα τα παίρνει.
Μπορεί να φταίει η σειρά των γεγονότων για τη θλίψη, τα βρωμερά δημόσια ιδρύματα για την κόπωση, η αγωνία για την αγωνία και η δύναμη σου για την αδυναμία σου.
Σ’ είπε κάποιος μια φορά φονιά και κατάντησες να γίνεις, ακούς τον εαυτό σου να σου λέει.
Oberon σε βλέπω που με βλέπεις, τι να σημαίνει τ’ άλογο που ονειρεύτηκα να καλπάζει δίχως χαλινάρι, μου θύμισε εσένα ξέρεις…
Κάνε κάτι για τον Ν. θυμήθηκε το βλέμμα σου σήμερα και με πόνεσε που με ρωτούσε.
Θέλω να το κλείσω δίχως φόβο το σημερινό γι’ αυτό θα το κλείσω με πίστη, that ‘s my job anyway ha ha…
oberakos 